Dragalia is lost

Back in the first week of Dragalia Lost, I think I’ll give up on the game and stop playing it. Never thought it’d last 4 years and surprisingly hurt to see it shut down.

Look… When Dragalia Lost was in the spotlight from Nintendo in 2018, I stopped playing mobile games for over a year. Of course, I downloaded it using my US account and was surprised to see that it did not perform an IP or Geo check to block my sessions.

Gacha was originally pooled by print, dragon, and character. If they keep doing this, I think I’ll blow up in the first few events. Nintendo intervened, reducing the amount of wrymite per pull (160 > 120) and removing the wrymprint from the pool, resulting in each roll being either Character or Dragon.

Data miners discovered a three-year anniversary voice on the first anniversary. The character will say a different line each year, and I immediately realized that the game is funded for at least three years. I was worried that the game wouldn’t make it to the fourth round, and I was partially correct.

Throughout the journey, the game has been overhauled several times, from the removal of the wrymprint from the gacha pool to equipping the two prints at the same time. (And a year later, 5 print simultaneously in the end-game-content weapon) and Kaleidoscape (it spelled this way) and Battle Royale that never leaves Season 0

The first year was enjoyable. I received a blessing from Gacha god for all Gala units within a few ten-pulled (I didn’t pull Mym and Sarrise back then) except for one favorite character who despises me and drains all my wrymite. I never recovered financially from those setbacks until the EOS.

The second year was a letdown. I believe we only had half of the events we used to have, with a rerun event filling the void. Anyway, I was happy because there were a few events early in the game and I didn’t know how to play or invest stamina at the time. It took another year before I was able to fully unbind all of the missing event dragons.

The third year was terrific for me because I was scared that we would receive EOS news after the anniversary. But that didn’t happen right away. For half a year, we were in a pleasant spirit. Before the 3.5 anniversary, they (Nintendo) announced that the game would be out of service by 2022 and that we would never see another update (except for a very minor one). We had a Primal Dragon end-game content, and it was so terrific to beat one of them.

After that, it was all negative. PUB (refer to as Public Co-op) was extremely toxic throughout the duration of the game. With EOS’s announcement, no one wants to play co-op anymore. Most games that require co-op have become unplayable (unless you host them a few minutes after the daily reset). The entire event was a rerun, and the Primal dragon that was introduced into the game has no weaknesses (because no more new characters were added)

My hope for a delightful 3.5 anniversary was crushed. Nintendo took it away from us. We didn’t know when services would end at the time. They only stated that the rest of the main story, primal dragon, and legendary hardness of Demon will be added to the game.

I haven’t finished the story since Chapter 15, nor have I finished any of the game’s recent events, nor any of the character, castle, or dragon stories. All of that will be impossible to complete by the end of 2022. Unless I put in at least one hour per day until December.

I was depressed because I never completed the most recent end-game content. My best was only a few levels behind. I’m not sure how I’m going to finish the game, let alone beat the boss and farm the item to fully unbind all weapons. People say they might be kind and give us all the characters in the last month or week. That never happened, and Gacha was always cruel.

In the game’s final moments. I awoke late, only to discover that after finishing the primary rush work, I’d have only 1.5 hours to play the game (plus another 45 minutes to prepare for the next meeting after EOS). This was not the EOS day I had envisioned. “Don’t be sorry for what you didn’t do, be grateful that it was there,” someone on Reddit (or Discord) said as I was about to sink to the depths of my failure.

There were so many dragons and characters I never played, some of them were not fully unbound, and a lot of upgrade items were not used before the end of services (again, I messed up my last day). I’m so regretful that I was far from perfect and that none of my final days went as planned. Anyway, I’ll do my best to convince myself that I should be grateful that the game survived the fourth anniversary, even though it was a very dry and depressing anniversary.

I realize the game was not even a person. But that sentence was also true, and if Euden existed, he would not want me to be depressed as a result of my failure. Rather than sinking into depression for a few months (or years) because I messed up at the last moment. I should be thankful that no one interrupts me during these last few hours. Because I was rushed, I couldn’t finish anything in the game, but it was the best final moment I could spend with Dragalia before the shutdown killed everything except the good old memories.

I’ve seen a lot of people treat games as if they were real life. The clan that did the salute when the player died in Destiny 2 and other similar things sound cringy to me. I never thought I’d understand them because I’m one of those people who consider character to be a friend and considers the end of services to be the end of our friendship. It is extremely painful. I am aware that there are some differences (at least in Destiny 2, it was a remembrance of someone that live a life, not an in-game character like my case)

Even though the game has already been closed, I will try to support it. The community is still alive, and hopefully, Nintendo will resurrect it in the form of a great game one day. Hopefully, the next time it will be a console game rather than a mobile game that is killed by EOS. The franchise may not be a success on the console, but I’d like to see everyone one more time.

Dragalia is lost
Memories alive.

Vio Rhyse Alberia

I love my thought

ผมเป็นคนที่ค่อนข้างจะคิดเพ้อฝันถึงสถานการณ์ต่างๆ ที่ไม่เกิดขึ้น (เช่นถ้าหากมีเดธโน้ตในมือตอนนี้จะเป็นยังไง) โดยมักจะเริ่มต้นจากสถานการณ์ง่ายๆ แล้วไล่เหตุการณ์ไปเรื่อยๆ เหมือนกับการคิดว่าถ้าหากเนื้อเรื่องหลัง Happily ever after จะเป็นยังไง แล้วเหตุการณ์ต่างๆ ก็ถาโถมเข้ามาไม่หยุดยั้ง หลังจากเหตุการณ์นั้นเจ้าหญิงจะต้องพบกับปัญหาชีวิตเช่นเดียวกับคนทั่วๆ ไป มีลูก เลี้ยงดูเด็ก ความยากลำบากต่างๆ ที่ยังคงสอดคล้องกับคำว่า Happily ever after จะเป็นยังไง บางครั้งก็กลับมาที่จุดเริ่มต้นพร้อมคำถามว่า Happily ever after นั้นเป็นจริง หรือแค่ตัดบทจบสำหรับเด็กๆ ผู้ฟังเฉยๆ

หลายครั้งเค้าโครงเรื่องเกิดขึ้นในหัว และมันเริ่มลากเส้นต่อจุด จากจุดก็เริ่มกลายเป็นภาพ กลายเป็นจักรวาลที่ดูเหมือนจะกว้างใหญ่ หลายครั้งก็ไม่ได้หยิบมาจดหรือเขียน บางครั้งก็รู้สึกมันน่าจะสนุกแน่เลย ก็เลยท่องจำย้ำๆ ไว้ในหัวกันลืมและรอวันเขียนออกมา ซึ่งข้อเสียของผมคือผมเป็นคนความจำระยะสั้นไม่ค่อยดีนัก (RAM ต่ำ) ทำให้เนื้อเรื่องของจักรวาลที่ต้องจดจำเอาไว้มักจะไม่มีรายละเอียด เพราะหลังจากเนื้อเรื่องเดินไปข้างหน้าแล้วรายละเอียดของท่อนแรกๆ ก็มักจะหายไป

หลายครั้งมีแต่เค้าโครงอยู่ในหัว บางครั้งมีแค่คอนเซปท์ แล้วคิดว่าสนุกมาก แต่พอเริ่มนำมาเขียน (ส่วนใหญ่เขียนลงในบล็อก และจบลงด้วยการเป็นเพียง draft ที่ไม่ถูก publish) ก็รู้สึกว่ามันโล่งไปหมด บางครั้งอยู่ในหัวเสียยืดยาว รายละเอียดกลับว่างเปล่า หรือเขียนแล้วเหลือเพียงไม่กี่บรรทัดเท่านั้น บางครั้งรู้สึกว่าคนที่เปิดมาเจอต้องรู้สึกว่าอะไรวะ เพราะมันไม่มีที่มาที่ไป

พอเปลี่ยน medium จากความคิดเป็นงานเขียน ปัญหาถัดมาก็คือการเล่าเรื่อง เวลาที่มันอยู่ในหัวมันเป็นเหมือนกับเมฆที่ล่องลอยแต่เราเข้าใจ (ผมมีปัญหากับการวาดรูปมาก เพราะเวลาอยู่ในหัวเหมือนจะคิดเป็นภาพได้ แต่พอจะวาดภาพจริงภาพความคิดกลับขุ่นมัว ไม่ชัดแจ่มแจ้งจนสามารถวาดออกมาได้ ส่งผลให้เกลียดการวาดภาพ พอไม่ฝึกวาดความสามารถด้านศิลปะก็ติดลบไปเสียอีก) อาจจะเปรียบได้กับการที่ลากเส้นต่อจุดจนกลายเป็นภาพแล้ว แต่ไม่มีสี การเปลี่ยน medium จึงเหมือนกับการใส่รายละเอียดลงในจักรวาล แล้วหลายๆ คนที่เคยคุยกับผมมาบ้างอาจจะรู้ว่าผมเป็นคนที่พอเริ่มพูดแล้วจะเริ่มมีไอเดีย (ตอนคิดไม่ได้ถูกบังคับให้ลงรายละเอียด ไอเดียเลยมักจะว่างเปล่า) พอเริ่มเขียนไอเดียก็จะเริ่มผุดมาในอีกระดับ เป็นไอเดียระดับรายละเอียดที่ตอนแรกไม่มี ซึ่งอาจจะเป็นเพราะความจำระยะสั้นมันไม่ค่อยจะดี ทำให้สมองตอนจินตนาการต่อเนื่องไม่ลงรายละเอียดนักเพราะไม่สามารถจำได้ แถมจะพาลพาให้ความทรงจำโดยรวมหายไปด้วย

อีกเรื่องคือภาษาของผมในหัวเวลาคิด หรือเขียนมันจะอยู่ในรูปแบบเหมือนพัซเซิลตัวล็อก โดยเฉพาะภาษาอังกฤษ ผมอธิบายไม่ค่อยได้ว่าทำไมแกรมมาร์อันนี้ถูกหรือผิด ตอบได้แค่ว่ามันผิดนะ มันถูกนะ แต่ไม่รู้ว่าเหตุผลเบื้องหลังคืออะไร แต่รู้ว่าตัวล็อกมันไม่ตรงกับที่มันควรจะเป็น (อาจจะอธิบายว่าสมองผมเข้าใจแกรมมาร์ และแปรรูปให้กลายเป็นตัวล็อกพัซเซิลไป พอมันไม่ตรงกันก็เลยไม่เข้าคู่ รู้ว่าไม่เข้าคู่แต่ไม่รู้ว่าทำไม เพราะความเข้าใจไม่ได้อยู่ในรูปของแกรมมาร์แล้ว) พอเวลาเขียนงานก็เหมือนกัน บางครั้งเนื้อเรื่องหรือรายละเอียดโผล่มาแต่รู้สึกว่ามันไม่เข้าล็อก มันไม่เข้ากับที่เขียนไป บางครั้งสมองซีกขวาก็บอกว่าไม่ใช่ บางครั้งก็สมองซีกซ้ายที่ทำหน้าที่บอกว่ามันไม่ใช่ มันไม่ consistent กัน

ทำให้เมื่อผ่านไปนานๆ (ส่วนใหญ่หลักปี) พอกลับมาอ่านงานเขียนของตัวเองดูก็จะพบว่าคิดไปได้ยังไงวะ เหตุผลก็เพราะว่าส่วนใหญ่แล้วมันเป็นกุญแจตัวล็อกที่สปาร์คออกมาพอดีกับพื้นที่ว่างในจิ๊กซอว์ ไม่ใช่เกิดจากการเขียนงานตามรูปแบบปกติ (เหมือนกับมันโผล่ออกมาเอง ไม่ได้บังคับให้มันโผล่ออกมา) พอมาคิดดูว่าทำไมเขียนแบบนั้น หรือทำไมงานเขียนถึงออกมาแบบนั้น มันก็เลยไม่เข้าใจ

แตกต่างจากงานรับจ้างเขียน รับจ้างแปลที่มักจะถูกบังคับให้คิด หรือกลั่นกรองอะไรสักอย่าง (ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่งานเขียนที่ไม่ใช่งานแปลแทบจะไม่มีเลย) จนทำให้ภาษามีรูปแบบเป็นของตัวเอง ซึ่งไม่ใช่เรื่องดีนัก อย่างตอนนี้เวลาเขียนงานแปลจะต้องกด Crtl + F เพื่อหาคำว่า “โดย” เพราะมักจะเขียนซ้ำๆ แบบไม่รู้ตัวบ่อยมาก ทำให้เวลาอ่านแล้วรู้สึกติดขัด บางทีสองย่อหน้ามีคำว่าโดยไปหกที และวงเล็บที่มีลักษณะเฉพาะตัว (ซึ่งก็ไม่ดีอีก) โผล่ออกมาบ่อยมาก ส่วนตัวอ่านแล้วไม่ติดขัดอะไรเพราะหลายครั้งหมายถึงความคิดส่วนตัว แต่คนทั่วไปไม่ได้ใช้วงเล็บในความหมายนั้น อ่านแล้วน่าจะไม่ลื่นไหล (คิดเอาเอง)

หลายคนที่เคยคุยแชทด้วยอาจจะเจอข้อความที่เป็นวงเล็บทั้งประโยคด้วยซ้ำไป เช่น
(ว่าแต่รถไฟฟ้านี่จัดอยู่ในหมวดพลังงานสะอาดจริงหรือเปล่านะ)

พอมาวิเคราะห์รูปแบบวงเล็บของตัวเอง ก็พบว่ามีความคล้ายกับ Text Bubble ของการ์ตูนที่เป็นบอลลูนความคิดมากกว่าบอลลูนคำพูด (ใครอ่านการ์ตูนญี่ปุ่นคงทราบดีว่ามีบอลลูนคำพูด ที่จะมีเส้นแหลมๆ ชี้ไปว่าใครเป็นผู้พูด กับบอลลูนเหมือนก้อนเมฆที่หมายถึงความคิด) ซึ่งหลายๆ คนก็คงเคยเห็นมาบ้างในการ์ตูนญี่ปุ่นว่ามีบอลลูนเส้นโค้ง และมีปลายแหลมชี้ว่าใครเป็นผู้พูด กับบอลลูนเหมือนก้อนเมฆ และบางทีก็มีลูกกลมๆ ไล่ไปว่าใครเป็นผู้คิดความคิดนั้นๆ แต่ไม่ได้พูดออกมา

เฮ้อ เขียนแบบไม่วงเล็บก็ไม่ยากนะ แค่ไม่ชิน ต้องเขียนแบบวงเล็บก่อนแล้วมาแก้ทีหลังเป็นภาษาปกติ

(ก็ยากอยู่นะสำหรับผมที่เขียนแบบนี้มานานแล้ว)

ตอนนี้ในหัวมีเรื่องนึงที่คิดว่าตัวเองต้องเขียนสนุกแน่เลย มั่นใจว่าจินตนาการ และพัซเซิลที่จะปลดล็อกไประหว่างที่ลงรายละเอียดน่าจะทำให้กลายเป็นจักรวาลที่สนุกใช้ได้เลย แต่ไม่น่าจะเป็นอะไรที่ลงสีแต่งแต้มอย่างง่าย อาจจะเพราะอายุที่มากขึ้น เริ่มคิดเป็นหลักการมากขึ้น ทำให้งานเขียนที่อาจจะเป็นจุดอ่อนถูกตัดทิ้งออกไป จินตนาการของวัยนี้อาจจะไม่เหมือนในอดีตแล้ว อาจจะไม่ฟุ้งเฟ้อ (และเกิดพล็อตโฮลในภายหลัง) เท่าไหร่

แต่ระยะหลังมาตรฐานงานเขียนตัวเองเริ่มเยอะขึ้น อ่านซ้ำหลายรอบมากขึ้น และมีพลังจำกัด ทำให้สุดท้ายเรื่องราวเหล่านั้นถูกอัดอยู่ใน Draft ต่อไป และลืมว่าเคยเขียนค้างเอาไว้ เรื่องดีคือพอกลับมาอีกครั้งพัซเซิลก็เปลี่ยนไป เขียนต่อได้ แต่หลายครั้งก็ไม่มีแรงจะเขียนต่อ บางครั้งหมดไฟที่คิดว่ามันต้องสนุกแน่เลยและไม่กลับมาเขียนอีกเลย

พออายุเยอะขึ้น ความเรื่องมากก็มากขึ้น พลังที่เคยลุกโชนก็หายไปหมด ไม่ดีเลยเนอะ

ไม่น่าเชื่อว่าทั้งหมดนี่เขียนจบในรวดเดียว อาจจะเป็นเพราะว่าเป็นบล็อกบ่นระบาย บวกบันทึกความคิดที่เกิดขึ้นเมื่อกี๊นี้ ไม่ใช่เรื่องราวหรือจักรวาลที่ต้องเขียนให้สอดคล้องต้องกัน ทำให้เขียนได้ง่าย แถมช่วงนี้ไม่ได้เขียนงานมาสักพักแล้ว ทำให้การเขียนอะไรแบบนี้ไม่ใช่ของแขยงมากนัก จริงๆ ก็อยากจะเลิกรับงานเขียน งานแปล แล้วมาจดอะไรกิ๊กก๊อกแบบนี้ตามอารมณ์เหมือนกันนะ แต่เงินยังต้องหาอยู่ เค้าไม่เลิกจ้างก็บุญแล้ว งานจินตนาการทิพย์ก็คงต้องพับเก็บเอาไปก่อนจนกว่าจะมีเงินเพียงพอที่จะทำตามต้องการนั่นแหละ

Google Cast VS Apple AirPlay (2)

ผมเพิ่งซื้อ HomePod Mini มาพร้อมกับ Dock ของ Mac Mini ที่ฝากควอนตัมซื้อจาก Amazon JP เพื่อจะพบว่า (ส่วนตัว) HomePod Mini และ Apple AirPlay มันกากจังโว้ยยยยยยยยยย

อ่านเพิ่มเติม “Google Cast VS Apple AirPlay (2)”

Mac Mini (M1) 2020

หลังๆ ไม่ค่อยได้โพสต์ละว่าซื้ออะไรมา เพราะส่วนหนึ่งรู้สึกว่าเป็นการอวดรวย และอาจจะพาปัญหามาให้ในทีหลัง อีกส่วนหนึ่งก็คิดว่ามันไม่เห็นต้องอวดเลย ใครๆ เขาก็มีกัน แต่มาจดโน้ตเตือนตัวเองเอาไว้หน่อยว่าตอนนั้นคิดว่าอะไรทำไมถึงซื้อรุ่นนี้ที่คนเขาไม่ค่อยสนใจกัน

อ่านเพิ่มเติม “Mac Mini (M1) 2020”

เคลมจอมอนิเตอร์ Dell

ก่อนจะเข้าเรื่องผมขอสรุปเลยว่าประกัน Dell ยังคงเหมือนเดิม และสิบปีผ่านไปผลิตภัณฑ์ของ Dell ยังคงเป็นผลิตภัณฑ์ที่น่าผิดหวังที่ขายได้ในภาคธุรกิจ ไม่ใช่เพราะดี แต่เพราะ Next Business Day – On site กับเสียไม่ซ่อม เปลี่ยนเลย (ในบางกลุ่มผลิตภัณฑ์)

อ่านเพิ่มเติม “เคลมจอมอนิเตอร์ Dell”

สลับร่างสร้างปุ่ม Cmd – Ctrl บนแมคให้เป็นของชินมือของคนใช้ Windows / Linux

ถึงจะจั่วหัวมาแบบนี้ แต่จริงๆ โพสต์นี้เขียนเอาไว้อ่านเองนะครับ (แฮ่) ใครอยากได้แบบไม่มีชีวิตส่วนตัวสามารถไปหาอ่านตาม Medium ผมเห็นหลายคนเขียนเอาไว้เลย

อ่านเพิ่มเติม “สลับร่างสร้างปุ่ม Cmd – Ctrl บนแมคให้เป็นของชินมือของคนใช้ Windows / Linux”

Decade in Review

ตอนแรกว่าจะเขียนรีวิว 2019 แต่มันแมสไป เลยคิดจะเขียน Decade แต่ก็กลายเป็นว่ากว่าจะว่างเขียนจริงๆ ชาวบ้านเขาก็รีวิวทศวรรษกันเกลื่อนไปหมดแล้วเช่นกันอ่านเพิ่มเติม “Decade in Review”

สำนักงานสิทธิบัตรยมโลก (๗)

เมื่อวันก่อนบอร์ดผู้บริหารของยมโลกมีการเลือกตั้งครั้งใหญ่ โดยงวดนี้กว่าจะรู้ผลก็ใช้เวลาถึงสามวันด้วยกันกว่าจะเก็บผลโหวตของประชากรยมโลกสามพันล้านดวงวิญญาณครบถ้วน และโยนเข้าระบบคอมพิวเตอร์เพื่อประเมินตัวเลขสรุปผลโหวตอีกสองชั่วโมงอ่านเพิ่มเติม “สำนักงานสิทธิบัตรยมโลก (๗)”

White room

หลังจากยุค VR เบ่งบานมนุษยชาติก็เริ่มก้าวเข้าสู่ริมขอบของเทคโนโลยี เพื่อผลักให้เทคโนโลยีที่มีอยู่ไปถึงขีดสุด และทำลายกำแพงเพื่อไปสู่ขีดจำกัดใหม่ที่กว้างกว่าเดิม ไกลกว่าเดิม และดีขึ้นกว่าขอบเล็กๆ ของเทคโนโลยีที่กรุยทางสู่โลกอนาคตเอาไว้นั้น ในปี 2016 มนุษยชาติเริ่มต้นก้าวเล็กๆ ด้วยเกมส์ไร้สาระอย่างช่วยแมวจากตึกสูง โดยสวมหมวก VR และยืนบนแท่นสูงราวๆ 10 เซนติเมตรเพื่อให้ความรู้สึกเหมือนอยู่บนที่สูงลิบน่าหวาดเสียวอ่านเพิ่มเติม “White room”